Brandend op cocaïne en opgesloten in de studio; het manische Station To Station werd in minder dan een herfst opgenomen. Het album is religieus (of occult) en obsessief (of eenzaam), maar bovenal paranoïde en verslaafd. Het zonnige L.A. was toen al veranderd in een donker gat. Nee. Het ging goed van David.

‘I know it was in L.A., because I’ve read it was.’

Wild Is The Wind is een nummer van Dimitri Tiomkin en Ned Washington, geschreven voor de gelijknamige film uit 1957. Het werd bijna naar een Oscar gezongen door Johnny Mathis. Dat Station To Station daarmee wordt afgesloten (volgens David zijn beste vocale prestatie ooit) mag een wonder heten. 

David’s zelfgekozen ballingschap in L.A. was namelijk rampzalig. Maar hij ontmoette er ook Nina Simone, zijn heldin, die ook van hem hield (bleek later dat jaar) tijdens het jazzfestival van Montreux). Met haar versie van Wild Is The Wind in gedachten horen wij hem groots de verscholen zwaarmoedigheid van het nummer te lijf gaan. En zingt hij hartverscheurend mooi: 

Don’t you know you’re
Life itself